Γιατί;

Γιατί;

-Φόβος! (Μικρή έξη, μεγάλο συναίσθημα)…Πανικός, απελπισία και αμέτρητα γιατί. Γιατί σ’ εμένα, γιατί τώρα. Τα αίμα πλημμύριζε τα πόδια μου και άρχισα να τρέμω από φόβο. Πάει, χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία. Δεν είμαι ικανή να κρατήσω ένα μωρό. Αυτά σκεφτόμουν εκείνη την ώρα που ένιωθα τη ζέστη από το κόκκινο υγρό που μας κρατάει στη ζωή. Και τώρα το ίδιο υγρό μου την έπαιρνε. Έπαιρνε το μωρό μου για δεύτερη φορά! Η πρώτη ήταν το ’99 όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός. «Καλά να πάθω, μου αξίζει!» τέτοιες σκέψεις φριχτές έκανα γιατί νόμιζα ότι τιμωρούμαι για ό,τι έχω κάνει ή για ό,τι δεν έκανα.

-Έτρεμα, σχεδόν σπαρταρούσα. Κρύωνα και έκλαιγα φωνάζοντας στον άντρα μου τον Τάσο να τηλεφωνήσει στον γιατρό μου. Τι γλυκός άνθρωπος! Με καθησύχαζε πάντα και μου μιλούσε με χιούμορ για να μην αγχώνομαι.

-Καθ’ όλη την εγκυμοσύνη μου οι ανησυχίες, το άγχος και τη μοναξιά δε με άφηναν να τη χαρώ πολύ. Εκείνη την σημαντική και όμορφη περίοδο που διένυα είχα ανάγκη από συμπαράσταση, συντροφικότητα και ενδιαφέρον. Δεν τα βίωσα απόλυτα γιατί την ίδια εποχή μια άλλη «εγκυμονούσα» απολάμβανε αυτά που εγώ δεν είχα από τους ανθρώπους που αγαπούσα.

-Η ίδια μου η μάνα έφυγε διακοπές γιατί δεν μπορούσε άλλο να μείνει στην Αθήνα, έλεγε!

«Έλα εσύ στο νησί!» μου είπε. «Να σε έχω κοντά μου, να σε προσέχω» και συγχρόνως θα χαιρόταν της διακοπές της. Μετά το τερπνόν και του ωφελεί μου, δηλαδή!

Μετά από εκείνο το βράδυ, έμεινα στο κρεβάτι για ένα μήνα. Ούτε στην τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω. Ο Τάσος με έπλενε με πετσετούλες στο κρεβάτι, μου άλλαζε νυχτικό, μου έφερνε φαγητό. Η μητέρα μου ερχόταν πρωί-βράδυ και έκανε ό,τι μπορούσε.

Αυτά στην αρχή της εγκυμοσύνης μου, περίπου δηλαδή στον τρίτο με τέταρτο μήνα. Στη συνέχεια και αφού όλοι είδαν ότι ήμουν αποφασισμένη να το σώσω το μωρό, άρχισε η μοναξιά.

Οι ώρες στο κρεβάτι περνούν βαρετά. Ήμουν συχνά μόνη, χωρίς να μιλάω με κάποιον. Η μαμά μου δεν ήταν από τους ανθρώπους που συζητούσαν. Όταν ήθελε να μιλήσει, έβγαζε μόνο παράπονο. Κι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.

Με την πεθερά μου δε μπορούσαμε ποτέ να συνεννοηθούμε όποτε ήταν προτιμότερο να μην μίλαγε γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να τσακωθούμε. Όπως κι έγινε! Μπήκε στο δωμάτιο από μετά από ολιγοήμερες διακοπές και αντί να μου συμπαρασταθεί και να μην με ταράξει αφού υπήρχε ακόμα άμεσος κίνδυνος για το μωρό άρχισε να γκρινιάζει για κάτι σοβαρά ασήμαντο. Της ζήτησα ευγενικά να μην συνεχίσει και να μιλήσει στο γιο της, αν ήθελε. Εκείνη επέμενε και πέρασε στο δεύτερο γύρο! Τελικά, δεν άντεξα! Άρχισα να ουρλιάζω και την έδιωξα. Πόσο διαφορετικά περίμενα να είναι η εγκυμοσύνη μου! Όλες οι γυναίκες επιθυμούν να είναι ήρεμες , να τις προσέχουν, να τους φέρονται όπως δεν τις έχουν φερθεί ποτέ. Εύχομαι να είναι το επίκεντρο της προσοχής των δικών τους ανθρώπων και να μην υπάρχουν προβλήματα.

Ε.Θ.