Παιχνίδια Ζωής!

Σ’ ευχαριστώ, καλή μου!

Όταν η μητέρα μου, μου έλεγε «μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει αλλά αυτή που μεγαλώνει» της απαντούσα πως εφ’ όσον πρόκειται για δυο ξεχωριστά γεγονότα, είχε δίκιο. Αν όμως το ένα ακολουθεί το άλλο σίγουρα προσδίδει μια άλλη σημασία και ένα άλλο νόημα στη ζωή και τη σχέση όλων των εμπλεκόμενων μελών. Τα παιχνίδια που παίζει η ζωή στον καθένα μας επεφύλασσαν πολλές εκπλήξεις για μένα. Το παραμύθι που είχα φτιάξει στο μυαλό μου κάποτε, άλλαξε πρωταγωνιστές και δεδομένα και έδωσε τη θέση του σε κάποιο άλλο παραμύθι γιατί εκκρεμούν ακόμα κάποιες πτυχές ώστε το παραμύθι να γίνει απεικόνιση όλης της αλήθειας. Παρ’ όλα αυτά κάποια πράγματα δεν άλλαξαν τόσο δραματικά όσο θα περίμενε κανείς. Το κυριότερο εξ’ αυτών είναι η θεώρηση που έχω για την συνέχεια κάθε ανθρώπινης ύπαρξης και τη χαρά της δημιουργίας: τη γέννηση δηλαδή ενός παιδιού και την κοινή παρέα αυτού και των γονιών του στη ζωή.

Αναμφισβήτητα το θαύμα της ζωής, δύσκολα μπορεί να το περιγράψει κανείς με λόγια. Δεν είναι ούτε η γλώσσα αρκετά πλούσια ούτε το σύμπαν αρκετά εξελιγμένο ώστε όσα νοιώθουμε να μπορούμε να τα εκφράσουμε με λέξεις. Πώς να περιγράψεις το συναίσθημα της γυναίκας που νοιώθει μέσα της για πρώτη φορά τους χτύπους μιας καρδούλας τόσο δα μικρής; Ή ακόμα και το συναίσθημα που γεννιέται μα την πρώτη οπτική επαφή με το πλασματάκι που φιλοξενεί μέσα στην ίδια της κοιλιά και για το οποίο επί εννέα μήνες είναι υπεύθυνη ώστε να τρέφεται, να προστατεύεται, να νοιώθει ασφάλεια, να είναι ήρεμο; Ακόμα κι εκείνο το πρώτο δάκρυ που κυλάει στα μάτια της όταν βλέπει την κοιλιά της να φουσκώνει και χαϊδεύοντας την πιστεύει πως χαϊδεύει το κεφαλάκι του ή την πλατούλα του. Πώς περιγράφεται το συναίσθημα που την κατακλύζει όταν διαλέγει τα πρώτα του ρουχαλάκια και παιχνίδια του, όταν αγοράζει τα έπιπλα που θα γεμίσουν το χώρο που θα το φιλοξενεί μετά την έξοδό του από το πρώτο σπιτάκι που γνώρισε; Το πιο δυνατό και αξέχαστο συναίσθημα για τη γυναίκα αυτή είναι εκείνο της πρώτης φυσικής τους επαφής, τη στιγμή που αντικρίζει μπροστά της και κρατάει, νοιώθει, αγγίζει το πλάσμα που πριν λίγη ώρα την έκανε να παραλύει από πόνο και όμως τώρα το μόνο που την απασχολεί είναι αυτό το πλάσμα να μην νοιώσει ποτέ ούτε το 1/1.000.000.000 από τον πόνο αυτό. Κι ύστερα έρχεται η σειρά της πρώτης συνάντησης όλης της οικογένειας. Η μαμά, ο μπαμπάς και το μωράκι. Πώς μπορεί να περιγράψει όσα νοιώθουν δυο άνθρωποι που η αγάπη που τους ένωσε έγινε τροφή για να δημιουργηθεί αυτό το μοναδικό πλάσμα; Έπειτα αρχίζουν τα «έχει τα μάτια σου»,»κι από εμένα πήρε την έκφραση του προσώπου όταν χαμογελάω»κ.ο.κ. Είναι η συνέχειά τους. Ότι θα μείνει όταν εκείνη φύγουν. Η πιο δυνατή απόδειξη ότι αγαπήθηκαν τόσο πολύ. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από αυτό το πλάσμα. Και όχι άδικα. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις πως εξελίσσεται ένας οργανισμός, πως η κουκίδα που είδες σε ένα υπερηχογράφημα απλώνει τα χέρια του να σε πιάσει, σε ξεχωρίζει ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους μόνο από τη μυρωδιά, σε κοιτάζει και χαμογελάει, αποζητά το χάδι σου και τη φωνή σου για να νοιώσει ασφάλεια και ηρεμία, σε κρατάει από το χέρι και κάνει δειλά τα πρώτα του βήματα, προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί σου αρχικά με κραυγούλες και κάποια στιγμή το ακούς να σε φωνάζει «μαμά». Κι όσο περνούν τα χρόνια η κουκίδα εξελίσσεται συνεχώς, ζητάει, δίνει, μιλάει, νοιώθει, αισθάνεται, δημιουργεί, ονειρεύεται, αγαπάει, χαμογελάει από ευτυχία και δακρύζει από πόνο, ερωτεύεται, καταστρέφει τόσα πράγματα που δεν μπορούσες όταν τα αντίκρισες για πρώτη φορά. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζει είναι αυτό που χάρισε ως κουκίδα ακόμα στους γονείς του:νόημα στη ζωή τους! Όσα χαρίζει κανείς στο παιδί του, όσα νοιώθει και κάνει είναι αναμφίβολα ο απόλυτος ορισμός της αγάπης. Μέσα από τη σχέση αυτή μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τα όρια του και πόσο εύκολα τα ξεπερνάει, τις ανάγκες του και πόσο εύκολα τις παραγκωνίζει, τα όνειρά του και πόσο αβίαστα τα αμελεί, το μεγαλείο της ψυχής του να αφιερώσει τη ζωή του για να κάνει ευτυχισμένο ένα άλλο πλασματάκι. Δύσκολα κάποιος ξενυχτάει στο προσκεφαλάκι κάποιου άλλου χωρίς να διαμαρτύρεται για τον ύπνο που χάνει. 

Όταν έμαθα πως εκτός από τη μητέρα που γνώρισα και αγάπησα όσο κανέναν, υπάρχει και μια άλλη μαμά που με κουβαλούσε εννέα μήνες μέσα της και πόνεσε για να με φέρει στον κόσμο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να της πω κάποια στιγμή ήταν «σ’ ευχαριστώ». Η μανούλα μου, μου έλεγε πως «μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει, αλλά αυτή που μεγαλώνει». Πίστευα πως είχε δίκιο μέχρι την στιγμή που βρέθηκα στη θέση της μάνας που ούτε καν να γεννήσει δεν μπορεί ή δεν θέλει. Αν εγώ ήμουν μια φορά μάνα που κουβάλησα για τέσσερις μήνες ένα αγγελούδι και ύστερα αποφάσισα πως δεν μπορώ να το κάνω τόσο ευτυχισμένο όσο θα ήθελα οπότε το οδήγησα στο δρόμο των ψυχών, εσύ ήσουν δυο φορές μάνα. Όχι μόνο το έτρεφες, του έδινες όλα όσα χρειαζόταν σαν βρέφος μέσα στην κοιλιά σου, αποφάσισες να του δώσεις την ευκαιρία να γίνει ευτυχισμένο με κάποιους ανθρώπους που θα έδιναν και την ζωή τους για να μην πάψει ούτε στιγμή να χαμογελάει. Όσο για τη μανούλα που γνώρισα, εκείνη ήταν 1.000 φορές μάνα. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να της πω πως καμία άλλη δεν θα γίνει η μανούλα μου όπως ήταν εκείνη πρόλαβα όμως να την ευχαριστήσω για όσα μου πρόσφερε τα 18 χρόνια της κοινής μας πορείας σ’ αυτή τη ζωή. Ελπίζω να προλάβω να σου πω το «ευχαριστώ» μου και να σε διαβεβαιώσω πως δεν έκανες λάθος που επέλεξες αυτόν τον δρόμο. Τώρα πια ξέρω ότι η αλήθεια δεν έχει μια όψη μόνο. Δεν ήσουν έτοιμη να μεγαλώσεις ένα παιδάκι. Ούτε και γω ήμουν. Εσύ επέλεξες να του δώσεις μια ευκαιρία. Εγώ δεν άντεξα. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και κάνει τις επιλογές που θεωρεί καλύτερες ανάλογα μα την περίσταση. Εσύ έκανες μια επιλογή που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω δυο ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου σαν κεράκια αναμμένα και μου χάρισαν όλα όσα ενδεχομένως ήθελες να μου χαρίσεις αλλά δεν μπορούσες. Έγινα ευτυχισμένη και κατάφερα αρκετά πράγματα. Εύχομαι να είσαι και εσύ ευτυχισμένη και να θυμάσαι πάντοτε πως εάν δεν ήσουν εσύ και εκείνος, Κύρκος όμως εσύ η ευτυχία θα φώτιζε πολύ λιγότερα πρόσωπο σ’ αυτόν τον κόσμο!

Σ’ ευχαριστώ, καλή μου.

Το παιδί που του χάρισες τη ζωή να δώσει την τροφή που του αναλογεί σε κάποιον άλλον αδιαμαρτύρητα. Ακόμα πιο δύσκολα θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο για να σωθεί η ζωή κάποιου άλλου χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πιο υπέροχο όμως απ’ όλα αυτά είναι ότι δεν περιμένει τίποτα σαν ανταμοιβή, σαν αναγνώριση, σαν ευχαριστώ, σαν δώρο για όσα προσφέρει. Το μόνο που ίσως περιμένει είναι η γλυκύτητα με την οποία θα ακούει από το στόμα του παιδιού του τη λέξη «μαμά» και «μπαμπάς» μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Όλα αυτά και τόσα άλλα ακόμα που θα μπορώ να περιγράψω όταν αποκτήσω το δικό μου παιδάκι είναι όσα έχει την χαρά και την τιμή να βιώσει κάποιος που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί και μένει κοντά του!

N