Έξοδος Β3

10 Νοεμβρίου… και ταξιδεύω στις Βρυξέλλες για μια ακόμα συνάντηση της COST. Η πτήση είναι μέσα στα άγρια χαράματα. Φτάνω στην πύλη λίγο πριν την επιβίβαση, χωρίς να έχω πιεί καφέ και μες τη δίψα. Προσπαθώ να αγοράσω ένα αναψυκτικό από το καφέ που μόλις έχει ανοίξει αλλά ο σερβιτόρος δεν έχει ψιλά για ρέστα. Μέσα στην απογοήτευση ξαναβάζω το τσάι με λεμόνι στη θέση του και απομακρύνομαι πιο διψασμένη και από πριν. Μισή ώρα αργότερα, καθώς περνάω και πάλι μπροστά από το καφέ για να στηθώ στη σειρά για τον έλεγχο διαβατηρίων και την επιβίβαση, ο σερβιτόρος μου κάνει νεύμα, μου δίνει το τσάι με λεμόνι δωρεάν και μου λέει «την άλλη φορά όταν θα βρεθούμε θα πληρώσεις».

Δύο μήνες αργότερα στην αίθουσα αναμονής για επιβίβαση στην πτήση για Ζυρίχη με τελικό προορισμό το Ντίσελντορφ… 11 Γενάρη 2015… άλλη η πύλη. Πήγα στο καφέ  να αγοράσω έναν εσπρέσσο και νερό. Κοίταξα τον σερβιτόρο που, και πάλι ρώτησε αν έχω ψιλά, τα οποία όμως αυτή τη φορά είχα… Κάτι μου θύμιζε ο άνθρωπος αλλά είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος με τον Νοέμβρη;  Τέλος πάντων,  ας πάμε λιγάκι πιο πίσω.

Εκείνη την ημέρα, έφτασα νωρίς στο αεροδρόμιο και ήμουν έτοιμη να καθίσω αρχικά στην καφετέρια, στην περιοχή των αφορολόγητων στο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν η άκρη του ματιού μου έπιασε την ανακοίνωση για πτήση στο Ντίσελντορφ. Όπως και να το κάνουμε με έπιασε μια μικροανασφάλεια, ξέχασα και τον καφέ σηκώθηκα και προχώρησα στην πύλη μιας και δεν ήθελα να χάσω τη πτήση μου. Αν είχα καθίσει εκεί πέρα, τίποτα από τη συνέχεια δεν θα είχε συμβεί…

Ας επιστρέψουμε τώρα στην αίθουσα αναμονής στην έξοδο Β3 προς Ζυρίχη. Δεν γύρισα στη θέση που είχα πριν να σηκωθώ να αγοράσω τον καφέ γιατί ο κύριος που καθόταν δίπλα μου είχε φάει σκόρδο και η αναπνοή έστελνε το άρωμά του παντού. Στην πραγματικότητα αυτό το σκόρδο φταίει –ή μήπως όχι;- που σηκώθηκα και άφησα τη θέση δίπλα του σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη καθώς η πτήση για Μαδρίτη ήταν έτοιμη να επιβιβαστεί. Πήρα τον καφέ και το νερό, διάλεξα να κάτσω στην τελευταία σειρά των καθισμάτων πολύ κοντά στο καφέ και αρκετά μέτρα μακριά από το «άρωμα σκόρδου». Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα αναγνωρίσει τον σερβιτόρο.

Ξαφνικά τον βλέπω να περπατάει, να με προσπερνάει (ίσως για να πάει στη τουαλέτα) και άρχισα να αναρωτιέμαι. Επειδή η γενναιοδωρία του μου είχε κάνει εντύπωση, ήθελα να πληρώσω για το αναψυκτικό που μου πρόσφερε… θυμόμουν ότι υποσχέθηκα να πληρώσω για τη γενναιοδωρία του.

Λίγα λεπτά αργότερα, ρίχνοντας ένα βλέμμα πάνω από τον ώμο μου, τον είδα να κάθεται από πίσω μου. Τόλμησα και τον ρώτησα «μήπως θυμάστε να προσφέρατε σε μια κυρία ένα αναψυκτικό γιατί δεν μπορούσε να το πληρώσει γιατί δεν είχε ψιλά;»  Βεβαίως το θυμόταν πολύ καλά. Προσφέρθηκα λοιπόν να τον πληρώσω τώρα αλλά ανένδοτος. Τον ευχαρίστησα για πολλαπλή φορά και ξαναγύρισα στη δουλειά μου. Λίγα λεπτά αργότερα με ρώτησε αν πετούσα και αν ήταν για δουλειά. Η πτήση για Μαδρίτη ήδη είχε φύγει και ήταν πολύ ήσυχα στην αίθουσα. Του απάντησα πολύ λακωνικά ότι ταξίδευα για ερευνητικούς λόγους. Αμέσως άρχισε να μου παραπονείται ότι είχε έναν πονόδοντο που δεν του επέτρεπε να καταπιεί… Ο αδελφός του ήταν οδοντίατρος και του είχε γράψει αντιβιωτικά να παίρνει τρεις μέρες γιατί αλλιώτικα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα με το δόντι του… αλλά ήταν πολύ ενοχλητικό και πως ήταν δυνατόν ένα δόντι να επηρεάζει τον λαιμό;  Απάντησα συγκαταβατικά λέγοντας ότι πολύ σύντομα θα αισθάνεται καλύτερα και ξαναγύρισα στην ησυχία μου… μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αφού τον άκουσα –αυτόν έναν εντελώς άγνωστο κατά τα άλλα- να μου λέει ότι έπασχε από λευχαιμία και ότι το ανοσοποιητικό του ήταν πολύ ευαίσθητο.

Εντελώς τώρα έκπληκτη έστρεψα όλη μου τη προσοχή στη διήγησή του :

Ήταν τυχερός, κατά τα λεγόμενά του, γιατί το ανακάλυψε κάνοντας μια εξέταση αίματος ρουτίνας για να ελέγξει τα επίπεδα ζακχάρου του πριν δύο χρόνια. Όταν η γυναίκα του πήγε να πάρει τα αποτελέσματα, δεν της έδιναν πληροφορίες: “Ευαίσθητες Πληροφορίες“ της είπαν, δεν μπορούν να τις αποκαλύψουν παρά μόνο στον ίδιον. Σύντομα του είπαν ότι έπασχε από λευχαιμία (τα λευκοκύτταρα ήταν 67.000, πολύ παραπάνω από τις φυσιολογικές τιμές). Μπήκε σε πολύ επιθετική χημειοθεραπεία με όλων των ειδών τις παρενέργειες, εμετούς, ναυτία, πρήξιμο της δεξιάς πλευράς του λαιμού που το έλεγξε τρεις φορές για καρκίνο και τις τρεις αρνητικό και εξάντληση. Όσο για το κόστος;  σχεδόν 2.600 ευρώ κάθε φορά τα φάρμακα…  Ποιός μπορεί να συνεχίσει με τέτοια αγωγή. Βέβαια την συνήθισε και τώρα ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα. Αλλά η υγεία του είναι πολύ ευάλωτη και εκνευρίζεται με το παραμικρό. Δεκατέσσερα χρόνια πάσχει τώρα. Όταν πριν τρία χρόνια –θυμήθηκε- έκανε εκείνη την εγχείρηση – δεν είπε ποιά- τα λευκοκύτταρά του ήταν ήδη 14.000 «αλλά να όψεται αυτή η καταραμένη δουλειά που κάνω» παραπονέθηκε. «Όλοι αυτοί οι μαλ..ες που πρέπει να αντιμετωπίζω κάθε μέρα. Δύσκολη δουλειά. Τελειώνω στις 9 κάθε βράδυ και θέλω και άλλα τρία τέταρτα να κλείσω ταμείο βάρδιας και δεν γυρνάω σπίτι πριν τις 10.30. Και μετά να ξυπνήσω στις 2.30 το πρωί να ετοιμαστώ για να ξαναπάω στη δουλειά έτοιμος να αρχίσω στις 5 το πρωί. Δεν είναι εύκολο αλλά μου αρέσει να είμαι με ανθρώπους. Αυτό το κομμάτι της δουλειάς το λατρεύω. Δεν θα τους χαρίσω δα τα τόσα χρόνια που δούλεψα να βρω άλλη δουλειά…»

Τον ρώτησα διακριτικά αν σκέφτηκε ποτέ του να κάνει ψυχοθεραπεία για τη κατάστασή του.

Με κοίταξε λες και του είπα το πιο παράλογο πράγμα.

«Δεν βλέπω γιατί, τι σχέση μπορεί να έχει;” είπε.

Του εξήγησα ότι σαν προγεννητική ψυχολόγος που είμαι θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να εξερευνήσω τι είχε συμβεί στις πρώτες φάσεις της κυοφορίας του.

Αυτό τώρα τον έστειλε για τα καλά.

«Γιατί;» ρώτησε «Μια χαρά ήταν η μάνα μου. Τα πάντα όλα, ήταν τέλεια.» συνέχισε.

Κανά-δυό ερωτήσεις αργότερα και η ιστορία ήρθε στην επιφάνεια.

Ο άντρας καταγόταν από την Ιορδανία. Η μαμά του έμεινε έγκυος 52 χρόνια πριν όταν ήταν περίοδος πολιτικής αναταραχής στη χώρα με τον εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται. Η σύλληψή του έγινε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Η μαμά του έπρεπε να μετακομίσει στο Κουβέιτ όταν ο ίδιος ήταν νεογέννητο, για να επιβιώσει, και έμεινε στο Κουβέιτ 18 χρόνια, οπότε και ήρθε στην Ελλάδα, συνάντησε την σύζυγό του Ελληνίδα, πολύ υποστηρικτική και πολύ δυνατή που πολύ τον βοήθησε και έφτιαξε την οικογένειά του εδώ, τώρα πατέρας ενός νεαρού άντρα 21 χρονού. Και δεκατέσσερα χρόνια σε αυτή τη δουλειά με τους μαλ..ες να κάνουν πόλεμο κάθε μέρα.

Και βέβαια πως είναι δυνατόν να υπάρχει σχέση ανάμεσα στις αρχές της ζωής του και στη λευχαιμία του;

Δύσκολο γι’αυτόν να δει τον φόβο ή τα άλλα μειωτικά συναισθήματα και τις σχετικές τοξίνες μιας γυναίκας –της μάνας του- να κυκλοφορούν στο αίμα της και μέσα από τον πλακούντα στο αίμα του και να τον δηλητηριάζουν ή να του αποσπούν τα ενδυναμωτικά στοιχεία που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην υγιή ανάπτυξή του.Ο φόβος, ο θυμός, η δυσπιστία, η ανασφάλεια μιας μητέρας σε καιρό πολέμου –εμφύλιου πολέμου, ακόμα χειρότερο- απομυζούσαν ζωτική ενέργεια από το μωρό που κυοφορούταν και ανέπτυσσε τον οργανισμό του μειώνοντας την αντίστασή του στο στρες.

Σημειώστε ότι όταν αρχικά ρωτάμε τους ανθρώπους τι έγινε εκεί κοντά στην περίοδο της κυοφορίας τους, οι άνθρωποι βιαστικά λένε «μια χαρά ήταν όλα. Τέλεια»  ή   «ποιός να θυμάται τώρα;». Μετά, λίγα λεπτά πιο μετά και με λίγη καθοδήγηση η ιστορία έντονου στρες αποκαλύπτεται και οι μνήμες έρχονται ποτάμι.

Δυστυχώς, ο πόλεμος δεν τελείωσε όταν τα δύο αντίπαλα μέρη υπέγραψαν συμφωνία κατάπαυσης πυρός. Οι συνέπειες του πολέμου επηρεάζουν και μολύνουν γενιές στο μέλλον. Ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ιορδανία πριν 52 χρόνια λαμβάνει ακόμα χώρα, στον χώρο εργασίας το 2015 και ο άντρας με την λευχαιμία είναι θύμα πολέμου που οφείλει να προστεθεί στη λίστα θυμάτων πολέμου τότε.

Αναρωτιέμαι πόσα θύματα πολέμου μετράμε σήμερα με όλες αυτές τις σκηνές πολέμου που διεξάγονται σε τόσα μέρη της υδρογείου.

Το όνομά του Γιώργος. Η ηλικία, η εμφάνιση, το όνομα και η εμπειρία λευχαιμίας ακριβώς ίδιες όπως και στη περίπτωση ενός άλλου φίλου από το παρελθόν. Ευκαιρία για εμένα να καταλάβω καλύτερα και να θεραπεύσω ό,τι έμενε να θεραπευτεί από την τότε εμπειρία.

Είθε τα προσωπικά ταξίδια να φέρνουν ευλογίες για όλους όσους διασταυρώνουν τον δρόμο τους μαζί σας, ακόμα και στην αίθουσα αναμονής πριν την επιβίβαση στην πτήση σας. Να τιμάται όσους συναντάται γιατί έχετε την επόμενη πληροφορία για την θεραπεία τους και εκείνοι τη δική σας επόμενη πληροφορία θεραπείας σας.